Gabinet lekarski w Neukölln walczy z niedoborem wykwalifikowanych pracowników: „Trudniej o nich niż o pacjentów”

Laminowana kartka A4 leżała na ladzie w gabinecie mojego lekarza w North Neukölln: „Proszę być miłym dla naszych asystentów medycznych. Trudniej ich zrekrutować niż pacjentów” – głosił napis wielkimi literami. Nie dało się tego pomylić. Chciałem się dowiedzieć od kobiety w białym fartuchu, która zabrała moją kartę ubezpieczenia zdrowotnego, czy to ostrzeżenie miało jakiś powód. O tak! Skinęła znacząco głową i nawet wspomniała o kolegach, którzy zmienili karierę, ponieważ zbyt często na nich krzyczano.

Możecie sobie wyobrazić, o co chodzi. Ktoś czuje, że siedzi w poczekalni o wiele za długo lub musi czekać za długo na kolejną wizytę, a swoją frustrację wyładowuje na kobietach, które prowadzą praktykę. Ton społeczny jest ostry, i nie tylko w Neukölln .

Zdecydowanie poczułem się potraktowany przedmiotowo, ponieważ niestety wiem to z własnego doświadczenia: czasami wyładowujesz swój gniew na ludziach, którzy nie są odpowiedzialni za rzeczy, na które się skarżysz i którzy nie mogą niczego zmienić. Zdarza mi się to szczególnie często, gdy po wiecznym czekaniu na infolinii w końcu mogę porozmawiać z kimś, kto niestety również nie może mi pomóc. Często ci ludzie znajdują się gdzieś za granicą, nie mają nic wspólnego z faktyczną firmą i mogą odpowiadać tylko na standardowe pytania.

Doceniaj personel medyczny

Drugie zdanie na kartce papieru również wiele mówi: że asystentów medycznych jest trudniej znaleźć niż pacjentów. Brakuje pielęgniarek , fizjoterapeutów, a nawet lekarzy. W mojej okolicy ludzie rozpaczliwie pytają, kto zna lekarza rodzinnego, który nadal przyjmuje pacjentów. A nawet w Berlinie trzeba czekać miesiącami na wizytę u specjalisty. A my, pokolenie wyżu demograficznego, z niepokojem zastanawiamy się, kto się nami zajmie .

Podczas pandemii pojawił się przynajmniej krótki błysk świadomości, jak ważny i cenny jest personel medyczny. Z balkonów rozległy się brawa , a pensje wzrosły. Ale uznanie wyraża się nie tylko pieniędzmi, ale także przyjaznym traktowaniem: poprzez „dzień dobry” i cierpliwość, poprzez „dziękuję”, „proszę” i „do widzenia”. W każdym razie nie powinniśmy mieć nadziei na roboty opiekuńcze, na które będziemy mogli później warknąć.